Janneke zat in een druk café, haar handen trilden lichtjes terwijl ze haar koffie vasthield. Ze keek om zich heen en zag hoe gemakkelijk anderen met elkaar praatten en lachten. Vermijden van oogcontact was haar gewoonte geworden; het voelde veiliger dan de angst om beoordeeld te worden. De zachte klank van haar stem mengde zich nauwelijks met het geroezemoes, aarzelingen zoals “uhm” en “weet je” maakten haar zinnen onsamenhangend.
Ze merkte dat ze haar armen had gekruist en met een servet friemelde. Haar lichaamstaal was een gesloten boek voor wie haar probeerde te lezen. “Is dit goed?” vroeg ze vaak aan haar collega’s op het werk, zoekend naar goedkeuring die ze zichzelf niet kon geven. Beslissingen nemen was een kwelling; ze kon uren piekeren over de simpelste keuzes, uit angst om fouten te maken.
“Sorry,” hoorde ze zichzelf vaak zeggen, zelfs als ze geen reden had om zich te verontschuldigen. Ze bood excuses aan voor haar bestaan, haar woorden, haar ruimte. Afhankelijk van de meningen van anderen, durfde ze nauwelijks een stap te zetten zonder iemand om advies te vragen.
Haar eigen prestaties bagatelliseerde ze steevast. “Het was niets,” zei ze toen haar baas haar prees voor een uitstekend project. Ze geloofde echt dat ze gewoon geluk had gehad. Haar perfectionisme was een schild; ze wilde alles perfect doen om elke vorm van kritiek te vermijden. Sociale situaties waren een mijnenveld. In gezelschappen bleef ze op de achtergrond, haar mening onuitgesproken.
Complimenten kon ze niet aannemen. “Oh, dit oude ding?” antwoordde ze als iemand haar jurk prees. Haar defensieve houding sprong naar voren bij elke vorm van kritiek, bang dat haar waarde werd aangevallen. Haar afhankelijkheid van routines was haar enige houvast, en nieuwe situaties ging ze uit de weg.
Dit alles beperkte haar. Kansen gingen aan haar voorbij – een promotie op het werk, nieuwe vriendschappen, persoonlijke groei. Ze durfde niet te dromen van wat ze werkelijk wilde. Elke dag voelde als overleven in plaats van leven.
Op een avond, na weer een dag van vermijding en zelftwijfel, besloot Janneke dat het genoeg was. Ze kon deze strijd niet alleen winnen. Ze zocht hulp bij een coach. Dit was geen makkelijke stap; het voelde als een enorme berg die ze moest beklimmen. Maar het was een stap die haar leven begon te veranderen. Door coaching leerde ze haar onzekerheden onder ogen te zien. Ze ontdekte dat ze waardig was, niet ondanks haar tekortkomingen, maar erdoor. Ze begon kleine veranderingen door te voeren. Ze maakte bewuste keuzes om uitdagingen aan te gaan, vroeg minder om goedkeuring en begon complimenten met een glimlach te accepteren.
Langzaam maar zeker veranderde haar zelfbeeld. Ze werd zelfverzekerder in sociale situaties, haar stem werd sterker en haar lichaamstaal opener. Janneke leerde dat fouten maken een deel van het leven is en niet het einde ervan. Ze ontdekte dat ze niet alleen waardevol was, maar ook dat ze haar eigen waarde kon definiëren.
Het was geen makkelijke reis, maar een die de moeite waard was. Janneke realiseerde zich dat de grootste kansen niet in het vermijden van angst liggen, maar in het omarmen ervan en zichzelf de ruimte geven om te groeien. Het pad naar zelfvertrouwen is een gedeeld pad, eentje die je niet alleen hoeft te bewandelen. En met elke stap werd haar wereld een beetje groter en veel rijker.
Janneke’s verhaal laat zien hoe belangrijk het is om hulp te zoeken wanneer je vastloopt in je onzekerheid.
De drempel overgaan en jezelf toestaan om te groeien is er één van kracht.
Door coaching en energiewerk vond Janneke de moed om haar ware zelf te omarmen en de waarde te zien die ze altijd al bezat.
Met deze ontdekking ontstond een wereld vol nieuwe mogelijkheden, kansen en vreugde.
Met vriendelijke groet,
Annick Verboven | Narcisme Coach
